Little women...

Πόσο πιο ταιριαστό θα ήταν αν έγραφα τις σκέψεις μου μεστη μέση της νύχτας... Όταν όλοι θα κοιμόνταν κι εγώ θα μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω καθαρά... Αλλά πάλι, ποιός μπορεί να ελέγξει το μυαλό του... Βρέχει, έστω... Αθεράπευτα ρομαντική, δεν θα το άντεχα αν, ενώ εξομολογούμαι μπροστά σε μια οθόνη το τι με βασανίζει, έξω ο ήλιος λάμπει.

Και έτσι, ξεκινώ. Και παίρνω αφορμή από ένα κλασσικό βιβλίο. "Little women", και η συνέχεια τους, "Good Wives".. Τα κλασσικά βιβλία πάντα κρύβουν μια γοητεία, που κανένας σύγχρονος συγγραφέας μπόρεσε μέχρι τώρα να κατακτήσει. Οι διαπροσωπικές σχέσεις, τόσο διαφορετικές μερικά χρόνια πριν, φαντάζουν τόσο ονειρικές.. Και ναι, στην εποχή που ζούμε, όλα είναι πιθανά, όλα είναι συνηθισμένα, πιο φιλελεύθερα... Αλλά ποιός μπορεί να πει με σιγουριά πως είναι καλύτερα έτσι...

Έχω πει, και συνεχίζω να το λέω, πως θα ήθελα να ζω σε οποιαδήποτε άλλη ζωή. Σε μια άλλη εποχή, όπου ναι μεν δεν υπήρχε ηλεκτρισμός, αλλα υπήρχε ευγένεια. Ο κόσμος νοιαζόταν για τον διπλανό του, και όλοι φέρονταν με σεβασμό ο ένας στον άλλο. Τα παιδιά μεγάλωναν με λιγοστά παιχνίδια, αλλά μάθαιναν να μοιράζονται. Μάθαιναν τι θα πει υπερηφάνεια, αλλά όχι εγωισμός. Σκέφτονταν διπλά την κάθε τους πράξη, και κάθε αρετή ανταμειβόταν...

^Εκτός τόπου και χρόνου να ζήσω μια φορά...^

Ίσως τα εξειδανικεύω όλα... Αλλά αν η καρδιά μου δεν έχει ιδανικά να στηριχτεί, τότε τι θα απογίνω...

Τι είναι αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να έρθουν κοντά; Να νιώθουν άνετα μεταξύ τους; Φίλες έχω πολλές... Ανθρώπους που είναι κοντά μου και ξέρω πως όταν τους χρειαστώ θα είναι εδώ... Αλλά γιατί και πάλι κάτι λείπει από τις σχέσεις μου μαζί τους; Λες και κάτι με τραβά να κρατώ σκέψεις κρυφές...

Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Ένα τέτοιο δέσιμο; Ένας άνθρωπος που να αξίζει, που να σε καταλαβαίνει όταν του εκμυστηρεύεσαι τα πάντα; Τα πάντα... Ή μήπως οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν τη ζωή τους με ότι καλύτερο αυτή τους προσφέρει; Αναγκασμένοι να σηκώνουν βάρη που δεν μπορούν να μοιραστούν με κανέναν άλλον;

Κι αν ναι, τότε εγώ δεν θα αντέξω... Δεν είμαι φτιαγμένη για μυστικά... Μ'αρέσει να μοιράζομαι τα πάντα... Ακόμα κι αν γνωρίσω κάποιον καινούριο φίλο, δεν μου παίρνει πολύ καιρό για να του εκμυστηρευτώ διάφορες σκέψεις... Μοιάζω με έναν καλό επιχειρηματία, που επενδύει τα χρήματά του σε διαφορετικές τράπεζες, σε διαφορετικές δόσεις... Ένα μυστικό εδώ, ένα μυστικό εκεί... Ο καθένας να γυρνάει με ένα μικρό κομματάκι της καρδιάς μου... Κι αν αυτός ο καθένας με προδώσει, πάει το κομματάκι μου... Κι έτσι σιγά σιγά φεύγουν όλα... Δεν το λέω εγώ, μα όλοι το ξέρουμε, πως κάθε άνθρωπος στη ζωή μας θα μας προδώσει τουλάχιστον μια φορά... "Όσοι αγάπησα, κατά κανόνα μου'καναν δώρο ένα χειμώνα..."

Κρατάω βέβαια κι ένα κομματάκι για μένα.. Όπως τα μετρητά, που βρίσκονται στο χρηματοκιβώτιο, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης... Κι όλο περιμένω να δω αν θα βρεθεί κανείς που θα αξίζει να πάρει ακόμα κι αυτά τα μετρητά... Που θα εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, γιατι μπορώ να βασίζομαι πανω του...

Με φιλία ή αγάπη, χρειάζομαι αυτόν τον κάποιο άνθρωπο να'ρθει στη ζωή μου, ακόμα κι αν έρθει μετά από 30 χρόνια... Μέχρι τότε, είμαι ικανοποιημένη από τους (πολύ) καλούς φίλους που έχω κοντά μου και που τους υπεραγαπώ...




I needed you... Somehow...