Μοναχικές γυναίκες...

Ποτάμι είν'η ζωή που τρέχει και χάνεται... Κάθε σταγόνα και στιγμή... Κάθε βάλτος χαμένα όνειρα... Κάθε πέρασμα στη θάλασσα αρχή σε νέα διάσταση... Κάθε βότσαλο και άνθρωπος. Κι εμείς; Εμείς τι είμαστε; Τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;

Να περάσουμε απέναντι. Ωραία. Πως; Βοήθεια; Τα βότσαλα; Σωστά... Γι'αυτό υπάρχουν. Για να μας βοηθήσουν να διασχίσουμε τα άλλοτε ρηχά άλλοτε βαθιά νερά... Ταίρια, φίλοι, οικογένεια, όλοι μετρούν... 'Ομως... Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα όσα βρεθούν στο διάβα μας; Αν ήδη πατάς σε ένα, δεν χρειάζεσαι και δεύτερο... Κι αν ακόμη δεν πατάς σε κανένα, μα δεν υπάρχει τριγύρω βότσαλο που να σε βοηθά, κολύμπα! Μην φοβάσαι τα νερά... Κι αν παρασυρθείς μακριά απ'τον στόχο σου, θα βρεθεί το σωστό βότσαλο να σε κρατήσει. Κι αν αργήσει, μην τρομάξεις. Έτσι είναι το ποτάμι, κάποιο λόγο θα'χει...

Μέχρι να τα καταφέρεις, μέχρι να διασχίσεις, σε περιμένουν πολλά. Βότσαλο με βότσαλο θα τα καταφέρεις. Φτάνει να πατάς εκεί που πρέπει, να απλώσεις το χέρι εκεί που πρέπει. Όχι αλλού... Γιατί έτσι, μπορεί να σπρώξεις (έστω άθελα) κάποιο συνοδοιπόρο σου σε βαθιά νερά.. Θα του δυσκολέψεις το ταξίδι προς...