Μοναχικές γυναίκες...

Ποτάμι είν'η ζωή που τρέχει και χάνεται... Κάθε σταγόνα και στιγμή... Κάθε βάλτος χαμένα όνειρα... Κάθε πέρασμα στη θάλασσα αρχή σε νέα διάσταση... Κάθε βότσαλο και άνθρωπος. Κι εμείς; Εμείς τι είμαστε; Τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;

Να περάσουμε απέναντι. Ωραία. Πως; Βοήθεια; Τα βότσαλα; Σωστά... Γι'αυτό υπάρχουν. Για να μας βοηθήσουν να διασχίσουμε τα άλλοτε ρηχά άλλοτε βαθιά νερά... Ταίρια, φίλοι, οικογένεια, όλοι μετρούν... 'Ομως... Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα όσα βρεθούν στο διάβα μας; Αν ήδη πατάς σε ένα, δεν χρειάζεσαι και δεύτερο... Κι αν ακόμη δεν πατάς σε κανένα, μα δεν υπάρχει τριγύρω βότσαλο που να σε βοηθά, κολύμπα! Μην φοβάσαι τα νερά... Κι αν παρασυρθείς μακριά απ'τον στόχο σου, θα βρεθεί το σωστό βότσαλο να σε κρατήσει. Κι αν αργήσει, μην τρομάξεις. Έτσι είναι το ποτάμι, κάποιο λόγο θα'χει...

Μέχρι να τα καταφέρεις, μέχρι να διασχίσεις, σε περιμένουν πολλά. Βότσαλο με βότσαλο θα τα καταφέρεις. Φτάνει να πατάς εκεί που πρέπει, να απλώσεις το χέρι εκεί που πρέπει. Όχι αλλού... Γιατί έτσι, μπορεί να σπρώξεις (έστω άθελα) κάποιο συνοδοιπόρο σου σε βαθιά νερά.. Θα του δυσκολέψεις το ταξίδι προς...

Twin(kle) twin(kle) little star...

My wish never reached the ground...
The Falling Star that caught it was taken by a Grey Bull's song...
The Grey Bull sang like a nightingale while he looked at the Star, again and again, but wouldn't smile at it...
And then the Bull smiled... And the Star shone brighter than ever, and shot sparkles high into the sky... And it followed the Bull for as long as the Night's Curtains permitted...
For quite a long time, the Grey Bull would enjoy the Star's light. And the Star would enjoy the Bull's looks and smiles.
But one clear summer night, Bats came for the Bull. They covered him with their wings and their awful cries, and the little Star could barely catch a glimpse of the gentle Bull...
And the Bull never complained. Never protested, never tried to free himself of the Bats. Slowly, he forgot all about the Star's shining light, and its tender love. Whenever the Star tried to shine, the Bull would cover his eyes, because the light was too bright now..
As time went by, the Bull kept riding and the Star kept following... But nothing was ever the same again... The Little Star fell ill... Without noticing it, its light went dimmer and dimmer... It lost its pace... Then the Sky turned its back on it...
As the Star lost its light, it lost height as well... It became a Falling Star once again...And as it fell the Star would not lose sight of the Grey Bull.. It looked and looked until it reached my soul...

I felt its sorrow...